پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

«تبریز، شهر بدون گدا»، جمله‌ای که به‌کرات شنیده‌ایم و ممکن است متعجب هم شده باشیم. مگر می‌شود در شهری متکدی پیدا نشود آن هم در این برهه زمانی که مشکلات زیادی گریبانگیر همگان است. در شرایطی که تکدی گری به یکی از آسیب‌های اجتماعی مبدل شده، بررسی و واکاوی مسیری که تبریز پیموده تا به شهر بدون گدا تبدیل شود، حائز اهمیت است. دلیل کم‌ بودن تعداد متکدیان تبریز را شاید بتوان به طرح‌های مختلف خیریه‌‌ها ربط داد. مثل آنهایی که مردم را به تهیه مایحتاج نیازمندان و جهیزیه برای نوعروسان به جای فرستادن دسته‌گل برای مراسم سوگواری دعوت می‌کنند؛ خوشبختانه این کار یکی از مواردی است که میان فعالیت‌های مختلف خیریه‌های تبریز، خوب جا افتاده و هنوز نیز انجام می‌شود. چه خوب است که شهر بدون گدا را به لایه لایه شهرهایمان تعمیم دهیم و از گداپروری حمایت نکنیم.

شهردار هفدهم پایتخت می‌گوید تا سال آینده هیچ گدایی در خیابان‌های شهر دیده نمی‌شود. او در نخستین جلسه‌ای که با اصحاب رسانه رو‌در‌رو به صحبت نشست لیستی از اهداف و برنامه‌های شهرداری برای یک سال آتی ارائه کرد.

هر روز تعداد گدایان این شهر بیشتر می‌شود و انفعال مسئولان همچون همیشه مردم را در این مورد هم ناامید کرده است. برنامه‌های طلایی ارائه می‌کنند و شعارهای آنچنانی سر می‌دهند؛ تو گویی آمده‌اند که نه تنها ایران، که همه جهان را نجات دهند اما به عمل که می‌رسیم، مردم همچنان تنهایند و کشور همچنان به حال خود رها شده! تمام هنر مسئولان در طول سالیان این بوده که بنر و بیلبورد هوا کنند که مردم! به گدایان کمک نکنید! اما هرگز نگفته‌اند که اگر مردم کمک نکنند آن دسته‌ای که حقیقتا محتاجند، شب‌ با چه حالی سر به بالین بگذارند؟!